Waar Orkater uitzoomt en in helikopterview over de mensheid heen zoeft, wordt er bij Kollektief Op Kracht ver ingezoomd op die mens, en zijn inherente belachelijkheden en onhebbelijkheden. Deze jonge spelers brengen Mijn slappe komedie voor vier mensen, een handjevol personeel en een tafel die niet vrijkomt op de Parade, een tekst die Magne van den Berg tien jaar geleden schreef en waarin een voormalig koppel en hun beider nieuwe partners centraal staan.

Wachten op een tafel en het uitstellen van gesprekken, het zijn precies dit soort semi-onschuldige zaken die bij Van den Berg levensgevaarlijk zijn en alle verworven zekerheden op hun grondvesten doen trillen. Regisseur Nanine Maria Kok zette haar spelers op elkaar gepakt op een rechte lijn en regisseerde op hoog tempo en met veel frontaal spel. Veel nadruk komt er daardoor te liggen op vorm: omgangsvormen, strategieën, manoeuvres waarmee de een zich ten koste van de ander profileert. Een slappe komedie is daarmee bij uitstek een studie van de mens: we zien vier personen op onbekend terrein, die op geen enkele nieuwe zekerheid kunnen bogen en daarmee worstelen, soms terugvallen op oude gewoontes, zichzelf overschreeuwen of wegcijferen.

Spelers Trix van Erkel, Jelle Huizinga, Jan Groenland, Léon de Vrede en David Westera spelen vrolijk schaamteloos, al gaat er in het tempo ook weleens wat van de nuance verloren. Je gunt Mijn slappe komedie… nog een moment waarop de spelers en regisseur zichzelf ontregelen, uit de strakke vorm breken en kijken wat er dan gebeurt.

Sander Janssens voor De Theaterkrant, 10 juli 2023